Շորոր, հայկական ժողովրդական պարաձև, որի հիմնական քայլերը կազմվում են մարմնի ծանրությունը ոտքից ոտք տեղափոխելու՝ օրորվելու միջոցով։
Քայլերի ժամանակ մարմնի ծանրության, նրա հենարանի փոխադրումը մի ոտից մյուսին անհրաժեշտ է տարբերել իրանի ճոճելու օգնությամբ հենարանը մի ոտից մյուսին փոխադրելուց: Մի դեպքում նման ճոճումները զուգորդվում են նաև քայլերի, շրջադարձերի, պարադարձերի տարբեր հերթականությամբ, թռիչքների տարբեր տեսակներով և ոտքերի այլ շարժումներով, ինչպես նաև իրանը շորորելով իր առանցքի շուրջ՝ ոչ մեծ շրջադարձերով:
Պարերը կապվում են տոտեմական հասկացությունների հետ։ Կան նույնիմաստ ճոճ, ճոշկ տերմիններ ևս։ Հնում կատարվել են նախնիների հիշատակության հետ կապված արարողությունների ժամանակ, ներկայումս՝ միայն հարսանիքներին։ Պարաձևի մեջ մտնում են տարբեր անուններ կրող բազմաթիվ պարեր, որոնք կատարվում են հիմնականում դանդաղ, հանդիսավոր, ներքին կենտրոնացվածությամբ՝ տարիքով տղամարդկանց ու կանանց կազմով։ Տարածված է Հայաստանի գրեթե բոլոր շրջաններում։ Չափը հիմնականում 6/8 է։
Թռիչքների տարբեր տեսակների համակցությամբ «Շորոր» պարատեսակները ժողովուրդը կոչում է «Ճոճք» («Ճոշ», «Ճոչ», «Ճոշկ»): Այլ դեպքեորւմ ողջ պարաձևը կազմված է միայն ճոճումներից:
«Շորոր» նշանակում է ճոճումներ:
«Շորոր» պարաձևերը 19-րդ դարի սկզբից ստացան կենցաղային բնույթ՝ երբեմն պահպանելով միայն որոշ ավանդական ծիսականություն:Ամեն դեպքում շարժումների տրամադրությունը շարունակում է մնալ հանդիսավոր, ինչը մատնում է կատարվող տատանումների շարժական հիմքերի նախկին արմատները:
