четверг, 8 июня 2017 г.

ՀՈԳԻ ԹԵ՞ ՄԱՐՄԻՆ




Իրականում և՛ հոգի, և՛ մարմին։ Լևոն Շանթի «Հին աստվածները» դրամայում վանահայրը կարծում էր, որ մարդը պետք է ճնշի իր մարմինը հոգու փրկության համար։ Նա աբեղային մեծացնում էր բույսի նման՝ քարոզելով, որ անտեսի ու ճնշի իր մարմնի բնազդները։ Վանահոր կարծիքով, եթե մարմինը ճնշված է, փոքրանում է մեղքեր գործելու հավանականությունը և մեծանում հոգու փրկության հավանականությունը։

Գուցե դա իրոք այդպես է, բայց եթե մարմինը ճնշված է, հոգին չի կարող այնտեղ իրեն լիարժեք ներդաշնակ և երջանիկ զգալ։ Պատկերացրեք կոշիկ, որի չափսը փոքր է Ձեր ոտքի չափսից։ Այն ճնշում է Ձեր ոտնաթաթի ոսկրերը, դրանք ցավում են և Դուք Ձեզ լավ չեք զգում։

Իհարկե, երբ կոշիկը ցավեցնում է Ձեր ոտնաթաթը, Դուք չեք կարող ասել. «Ես ինձ լավ եմ զգում, ոտքերս ցավում են, բայց ես շատ լավ եմ»։ Ցանկացած ցավ և ճնշում ազդում են ամբողջ մարմնի վրա, և այսպես մարդը չի կարող իրեն լիարժեք ներդաշնակ և երջանիկ զգալ։

Նույնպես էլ, երբ ազդում ենք մարմնի վրա՝ ճնշելով և անտեսելով նրա պահանջմունքները, հոգին թուլանում է, ինչպես մարդու ամբողջ մարմինն է թուլանում միայն ոտնաթաթի ոսկրերի ցավից և չի կարող պահպանել իր այսպես կոչված կատարյալ վիճակը։

Այսպես, հոգու և մարմնի կատարյալ ներդաշնակությունը կարող է ստեղծվել միայն երկուսի հանգիստ և չճնշված վիճակում։ Այսինքն՝ իմ խորին համոզմամբ պետք է կատարել և՛ հոգու, և՛ մարմնի պահանջներն ու ցանկությունները՝ իհարկե բարոյական արժեքների սահմաններում։

Комментариев нет:

Отправить комментарий