Ջ.Մ.Քեյնսը գտնում էր, որ Շուկայական տնտեսությունը չի
կարող ինքնուրույն գործել: Տնտեսական քաղաքականությունը պետության կողմից կիրառվող
այնպիսի միջոցառումների ամբողջություն է, որն ուղղված է այնպիսի անկախ
փոփոխությունների կարգավորմանը, ինչպիսիք են կապիտալի սահմանային
արտադրողականությունը, տոկոսի նորման և դրանց միջոցով զբաղվածության և ԱԵ-ի
կարգավորմանը: Քեյնսը առաջնությունը տալիս էր դրամավարկային և հարկաբյուջետային
քաղաքականությանը:
Ըստ Օյկենի`
տնտեսական քաղաքականությունը պետության
կողմից կիրառվող այն միջոցառումների և եղանակների ամբողջությունն է, որն
ուղղված է տնտեսական պրոցեսների (գործընթացների) կարգավորմանը:
Շուկայի
անկատարությունը (ֆիասկոն)և տնտեսության պետական կարգավորման անհրաժեշտությունը
Շուկայական
տնտեսական համակարգը իր դրական հատկանիշներով հանդերձ ունի նաև թերի կողմեր կամ
անկատարություններ: Շուկայական ինքնակարգավորման մեխանիզմը երբեմն ձախողումներ է
առաջացնում երկրի էկոնոմիկայում: Այդ ձախողումը կամ ֆիասկոն դրսևորվում է հետևյալ
կերպով`
1. Շուկան չի կարող
ստեղծել հասարակական բարիքներ և դրանցով բավարարել երկրի կարիքներն ու
պահանջմունքները:
Օրինակ՝ չի կարող
ապահովել ժողովրդի կարգապահության հարցը, չի կարող զբաղվել պետության
անվտանգությունով և այլն։
2. Շուկան հաշվի
չի առնում տնտեսության վրա արտադրական արտաքին ազդակները:
Օրինակ, ամեն ապրանք
ունի իր ինքնարժեքը, անկախ այն բանից, թե ինչպիսի ինքնարժեք ունի արտամուծված
նույն ապրանքը։
3. Շուկան չի
կարող կատարյալ տեղեկատվություն հաղորդել գնորդների և վաճառողների մասին:
Տեղեկատվական
պարտականությունները ընդհանրապես կապ չունեն շուկայական ոլորտի հետ, այդ հարցերի
լուծման համար պատասխանատու են պետական, կամ ոչ պետական, կամ հասարակական,
սոցիաական հարցերով զբաղվող կազմակերպությունները։
4. Շուկան
անխուսափելիորեն հանգեցնում է տնտեսության մոնոպոլացման երևույթները: Ինչը և
նորմալ պետություններում կանխվում է պետական համապատասխան մարմինների կողմից։
Սակայն հետամնաց երկրներում դա հաճախ դառնում է մի քանի հոգու հաջողված որս։ Այդ
որսը հարստացնում է մի քանիսին և խափանում է երկրի շուկայական զարգացումը։
5. Շուկան չի կարող
լուծել հասարակության զարգացման սոցիալական բնույթի պրոբլեմները և ապահովել
բնակչության սոցիալական պաշտպանվածությունը: Այսպիսի թերությունների հետևանքով
պետությունը որոշակի միջամտություն է իրացնում`
1.Հասարակական
բարիքների արտադրության ոլորտում: Դրանք այն բարիքներն են, որոնք ստեղծվում ու
մատուցվում են պետության կողմից և տրամադրվում են մարդկանց, հիմնականում, անվճար
ձևով: Հասարակության բարիքները, այլ կերպ կոչվում են նաև պետական բարիքներ:
Հասարակության բարիքները համարվում են երկրի պաշտպանության` անվտանգության
ապահովումը, պետության կառուցվածքը, հասարակության կարգի պահպանումը, ճանապարհի լուսավորվածությունը
և այլն: Նշված բարիքները կարող են ստեղծվել միայն պետության կողմից։ Հասարակության
բարիքները ունեն 2 կարևոր հատկանիշներ`
• Դրանք հիմնականում տրամադրվում են անվճար
կերպով, այսինքն վաճառքի կամ փոխանակության չեն ենթարկվում, հետևաբար ապրանք չեն
հանդիսանում:
• Դրանք հիմնականում սպառվում են համատեղ կարգով,
որովհետև դրանք չեն կարող անհատապես տրամադրվել հասարակության որևէ անդամի և
հնարավոր չէ որոշել, թե ով որքանով է օգտվել տվյալ բարիքներից:
2.Շուկայական
տեղեկատվությունը, որը մասնավորապես վերաբերվում է ֆիրմաների կողմից կեղծ
գովազդները կանխելուն:
3.Շուկայի
արտադրության բացասական էֆեկտների հետ պետության պայքարը, որը իրացվում է ինչպես
ուղղակի` վարչական, այնպես էլ անուղղակի տնտեսական լծակների միջոցով`
հարկաբյուջետային քաղաքականության, դրամավարկային քաղաքականության:
4.Պետության պայքարը
մոնոպոլացման երևույթների դեմ, որպեսզի հնարավորին լավ ապահովվի մրցունակության
կանոնները:
5.Պետությունը
իրականացնում է նաև միջոցառումներ էկոլոգիական հավասարակշռությունը վերականգնելու
համար:
